Prolog

Chłopak rozglądał się dookoła. Patrzył i czekał. Wokół jeziora zbierało się coraz więcej wilków. Nie mógł uciec. Złamał prawo wszystkich wilkołaków i teraz musi ponieść karę. Spojrzał w stronę swojego brata i narzeczonej. Oboje patrzyli na niego z dziwnym wyrazem pyska, w którym było... współczucie? Nie wiedział czemu, ale nagle poczuł w sercu ukłucie. Jednak po chwili usłyszał warkot dochodzący z tylnej części czaszki.

Jesteś słaby, zbyt słaby  wył, a chłopak czuł, jak wzbiera w nim gniew. Poddaj się, ze mną nie wygrasz.

I nagle zobaczył ją, swoją matkę. Była w ludzkiej postaci. Oczy miała czerwone od płaczu. Całą noc błagała go, aby uciekał. Jednak on był tym typem wilka, który zawsze walczył. Nigdy nie podkulił ogona i nie zamierzał robić tego teraz. Andrew zasłużył na śmierć. Zniszczył jego siostrę. Kara, którą mu wymierzył i tak była za mała. Nie nasyciła jego wilka, który cały czas się naśmiewał.

Nie jestem nieudacznikiem warknął do wewnętrznej bestii. I na pewno nie jestem słaby.

Wilk tylko się zaśmiał, ale nic nie powiedział, co mocno wkurzyło chłopaka. Zawsze tak było. On coś mówił, potwór się z tego śmiał. Pomyśleć, że mógł osiągnąć spokój. Wystarczyło tylko się poddać, wyłączyć człowieczeństwo. Więc czemu by nie...

- Zebraliśmy się tu, gdyż zostało złamane prawo.

Chłopak szybko odsunął od siebie myśli i spojrzał na Javiera, swojego alfę. Wszystkie wilki wokół położyły się i odsłoniły brzuchy - znak, iż są całkowicie poddani władcy. Tylko on tego nie zrobił. Stał z uniesionym pyskiem i patrzył alfie prosto w oczy - kolejne złamanie zasad. Tylko rodzina przywódcy mogła w ten sposób traktować alfę. On był świętością, władcą całej watahy. On chronił, zdobywał pożywienie w czasach klęsk i... co siedem lat mógł wymienić żonę.

- Dziś został zabity jeden z nas, a winowajca stoi tutaj. - Wskazał palcem na chłopaka. - Domenico Iñíquez, co masz na swoją obronę. Masz prawo się wypowiedzieć zanim wymierzę ci karę.

Chłopak przybrał ludzką postać. Rozejrzał się dookoła, patrzył na każdego członka watahy. W końcu wrócił wzrokiem do oczu alfy i, pełnym jadu głosem, warknął:

- Twój brat zasłużył na to, a nawet na coś jeszcze gorszego. Niech się cieszy, że okazałem mu tyle litości. Powinien zdychać co najmniej... dwa tysiące lat. To, co zrobiłem, było i tak aktem miłosierdzia.

Kilka wilków się najeżyło i pokazało lśniąco białe kły. Javier uspokoił ich gestem ręki i twardo spojrzał na winowajcę.

- To co mówisz jest bardzo odważne. Nie ma w tobie ani trochę skruchy. Zabiłeś mojego brata, betę watahy. Skąd wziąłeś sztylet ze srebra?

- Nie powinno cię to interesować - szepnął Domenico. - To moja sprawa.

- Nie! Jest także i moja.

Nagle alfa znalazł się przed nim. Zdążył też zmienić postać i teraz chłopak patrzył w czerwone oczy wielkiego rudego wilka. Nie był Ahlanzekilem, był Bastardem - wilkołakiem przemienionym, nieczystej krwi. Ahlanzekilowie stawali się powoli rasą wymierającą, tak jak wampiry, czy czarownice. Na świecie jest ich pięćdziesiąt, może siedemdziesiąt. Były to wilkołaki zrodzone, o wiele większe i potężniejsze od Bastardów naznaczone na prawie całym ciele znakiem Verdad. Tylko oni mogli przemieniać ludzi w wilki. Byli również silnie związani z naturą. Stąd również ich specjalne zdolności, o których Bastardzi mogli tylko pomarzyć.
Mimo to, Javier robił duże wrażenie. Przez chwilę Domenico miał ochotę mu ulec, ale wiedział, że wtedy bestia nie da mu pokoju.

- Powinienem cię zabić - warknął alfa. - Tu i teraz.

- Więc na co czekasz? Jesteś tchórzem. Nigdy tego nie zrobisz.

Ładnie, bardzo ładnie.

Zamknij się!

- Masz dziesięć minut na opuszczenie naszej watahy i odejście. Teraz ja okazuję ci miłosierdzie. Odejdź i więcej nie wracaj. Od dzisiaj stajesz się omegą.

- W takim razie ja też odchodzę - odezwał się głos i po chwili z tłumu wyszedł brat Domenico.

- Ja też - rzekła Tia.

- Jak chcecie - usłyszał w głowie głos Javiera, który już się odwrócił.

To idealna pora na atak szepnęła bestia i po chwili Domenico już wbijał kły w szyję alfy.